In 2013 kreeg ik een ongeluk, terwijl ik in 1995 mijn eerste ernstige ongeval had
Ik botste in juli 2013 op een busje met mijn racefiets.
Ondanks alle beperkingen van mijn eerste ongeval in 1995 en een angststoornis, nek, schouder, hersenproblemen en mijn baan, relatie en mijn bestaan dat ik had verloren. Ik begin in 2010 met triatlontraining en ik nam deel aan een kwarttriatlon in Veenendaal en ik was klaar om de volledige triatlon in Cannes te doen, maar het lot slaat weer toe.
Ik had een Dens-fractuur, wat betekent dat ik mijn nek brak, maar tegen alle verwachtingen in van de artsen heb ik het overleefd.
De prijs die ik moest betalen was erg hoog.
Tijdens de periode in het Halo-frame probeerde ik te oefenen om mijn herstel te bevorderen. Dit is natuurlijk niet voor iedereen. Ik merkte dat ik nooit naar het oude niveau zou terugkeren.
Het hielp om positief te blijven en de genezing ging sneller dan normaal. Maar het was een heel moeilijke periode met veel pijn.
Maar ik had al eens geleerd om te vechten en te overleven en ik moest dat opnieuw doen, want anders zou het heel moeilijk voor me zijn. Sporten bleek nu ook onderdeel te zijn van het genezingsproces. Soms is het heel moeilijk om sporten op te pakken, maar neem de stap en elke vorm van oefening is gunstig voor je gezondheid.
Ik was weer getrouwd, maar ook deze keer overleefde mijn relatie dit niet. Opnieuw was ik alleen. Alleen met mijn lichaam dat wilde opgeven. Alleen doorzettingsvermogen hield me op de been. Mijn liefde voor muziek moest ik ook opgeven, omdat ik een tinnitus ontwikkelde. Ik was weer begonnen met trainen voor mijn triatlons nadat ik mijn nek had gebroken, maar na twee ongelukken in 2016 en 2017 moest ik dit ook opgeven.
Ik kende het doel van mijn leven niet meer. Ik was altijd een sportman geweest. Gepassioneerd in alles wat ik ondernam. Er bleef niets achter en ik had alles verkocht waar ik van hield. Mijn fietsen, mijn muziekstudio en elk afscheid hadden het gevoel dat ik beetje bij beetje stierf. Ik herkende de man die ik was geworden niet.
In 1995 had ik mijn eerste auto-ongeluk.
Ik zat in de file toen een auto met een snelheid van 120 km per uur tegen de achterkant van mijn auto raakte. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik verwondde mijn hoofd ernstig en kreeg meerdere lichamelijke verwondingen. Een lange herstelperiode begon in Groot Klimmendaal in Arnhem. Ik was in wanhoop.
Ik ontwikkelde een angststoornis en mijn lichaam en hersenen functioneerden niet meer goed. Ik probeerde te blijven werken, om deel te kunnen nemen aan de maatschappij, ik moest het opgeven. Ik kon het niet meer doen.
Vervolg Volgende pagina